Álfahjörtu í morgunmat

...svo tek ég fram nýþvegið skurðarbrettið, legg mjúkt hjartað varlega niður. Það er fallegt, mjög girnilegt. Ég gæli við það með tungubroddinum, svo mjúkt og hlýtt.
Legg rauðgrátinn hjartabitann upp við sárið. Það er fallegt að sjá hluta renna saman við heildina. Loksins kominn heim.

Sker hjartað niður í jafna, snyrtilega bita. Svona hjörtu er betra að borða hrá. Blóðinu sem varð eftir á brettinu helli ég í glas.
Nú er ég orðin álfastelpa og þræði fjörurnar og leita þín...

Ödiupusarduldin alls ekki svo dulin

Ég elska þig
(æ sömuleiðis elskan mín)
ég elska elska elska elska elska þig mamma
(knús)
ég elska engann eins mikið og þig
(ohh hvílík leið til að vera vakin)

Ég ætla aldei að flytja að heimann
(ó shit..)
Viltu minna mig á það?

Svo kemur hugsutími...
og..

mamma, af hverju verða börnin þroskaheft ef maður giftist mömmum sínum?

Í dag

Merkilegt er það með fimmtudaga, að þeir koma venjulega á undan föstudögum.

Konur vs. karlar

Ég hef verið að velta fyrir mér konum og körlum undanfarna daga. Munurinn á kynjunum er áhugavert umhugsunarefni (og umræðuefni).
Auðvitað er kynferði, munur kynjanna, jafnrétti og málefni því tengd, alltaf nálæg manni. Maður kemst nú ekki hjá því í því þessu samfélagi sem maður býr í.

Í umræðunni um jafnrétti er vinsælt að leggja áherslu á að kynin séu hreinlega ekki eins og ekki hægt að koma fram við þau sem slík. Þetta er óumdeilanlega rétt. Guðisélof leyfi ég mér nú bara að segja. Málið er því miður bara ekki svona einfalt.

Þrátt fyrir mikla trú mína á hið góða í samfélaginu okkar, hef ég þurft að horfast í augu við að, því miður, er nokkuð langt í jafnan rétt og tækifæri kvenna og karla. Umræður um jafrétti hafa stundum minnt mig á köttinn og heita grautinn. Sjálf hef ég staðið mig að því að leika köttinn, kannski af ómeðvitaðri hræðslu við að verða stimpluð "kvenremba" eða "rauðsokka" og það ofan á það vera grænmetisæta er stór stimpill að bera...

Vissulega hafa hlutirnir breyst í gegnum tíðina. Fæðingarorlof er gott dæmi um þróun í rétta átt. Ef ég man rétt þá var móður minni úthlutað þremur vikum í fæðingarorlof þegar ég fæddist. Í dag ... jahh flestir vita nú hvernig það er. Þetta er stór áfangi í jafréttisbaráttunni, en mér sýnist að enn sé langt í land. Einhverjir feður taka sitt orlof út, aðrir ekki. Því miður hefur það gleymst í þessum frábæru breytingum á fæðingarorlofinu, að til eru konur sem kallast einstæðar mæður, sem ekki njóta góðs af þessum breytingum - hreinlega af því að faðirinn er fjarverandi.
En það er önnur saga.

Eitt af því sem stendur í mér, er hvernig við horfum á fólk úti í samfélaginu. Við horfum á það, af því að það skiptir okkur máli hvernig það lítur út. Þegar að útlitspælingum kemur, er langt frá því að vera jafnrétti. Þó svo að ekki séu gerðar kröfur til kvenna í dag um að þær séu í dragt og háum hælum, þá komast þær sjaldan upp með að greiða bara svefnflókann úr hárinu og þvo sér í framan, áður en haldið er til vinnu. "nei, ég er ekki máluð í vinnunni, set bara á mig maskara, púður, kinnalit og varsalva" er setning sem ég hef heyrt oftar en einu sinni og oftar en tvisvar. En auðvitað er þetta ekki algilt.

Má vel vera að við komumst áfram á gáfum okkar og hæfileikum. Við getum jafnvel einhverntímann vonast til þess að fá greidd sömu laun og strákarnir, fyrir sömu störf - að "umsjónarmaður deildar" skili jafn miklu í launaumslagið og "deildarstjóri".
Öll umræða um þessi málefni er góð og nauðsynlegt að það slettist annað slagið upp úr grautarpottinum. Það sem ég hræðist er það sem ekki er talað um - það sem jafnvel er ekki tekið eftir. Það sem er tekið sem gott og gilt af samfélagsþegnunum og því ekki hróflað við.

Í dag hlustaði ég á nemendafyrirlestur í skólanum. Hópurinn sem stóð að honum var að gera grein fyrir tveimur fræðimönnum. Karli og konu. Án þess að ég tíundi efni fyrirlestursins, þá virtist karlinn (Taylor) vera nokkuð klipptur og skorinn. Með sterkar skoðanir. Umdeildur fræðimaður, jafnvel af sínum fylgjendum. Svolítill nagli gat ég mér til um eftir kynninguna.

Þegar að konunni (Follett) kom var hins vegar efst á blaði (glæru) eftirfarandi klausa : "Heillandi, beinaber piparmey frá Boston með hversdagslegt útlit"

Óskaplega líður mér vel að vita að þessi fræðimaður var ógift beinaber kona. Verra er að vita ekki hvernig hann Taylor leit út eða hvort hann hafi átt konu..eða jafnvel verið samkynhneigður...

Veikindi á sólardegi

Enn og aftur glötuð tímasetning á veikindum. Núna er veðrið allt of gott til að hanga inni. Sverrir var reyndar svo ótrúlega heppinn að vinur hans í næsta húsi er veikur líka og eru þeir búnir að vera svolítið veikir saman.

Þó svo að það sé náttúrulega leiðinlegt að vera veikur, þá er það stundum kærkomið tækifæri til að ræða mikilvæg málefni við aðra fjölskyldumeðlimi (semsagt mig) eins og t.d. hvort sé hætt að sýna súperman í sjónvarpinu og hvort hann hafi náð að fá búninginn áður en þáttaröðinni lauk.
Að það sé til svona "babeblade" dót sem hægt er að geyma tvo babebleida í, svona til hliðar.
Svo er einnig mikilvægt að velta því fyrir sér hvort mögulegt sé að zorrosverðið verði uppselt, þegar veikindin eru afstaðin og hvort það væri kannski í lagi, því á öskudaginn komi til með að rigna sverðum yfir búðarkonurnar í dótabúðinni.
Einnig er mikilvægt fyrir verkfallsbörn að huga að framtíðinni: ef það verður enn verkfall þegar jólin koma, þá verður eiginlega verkfall á jólunum...bara miklu skemmtilegra verkfall.



Fyrir þá sem leiðist að hanga veikir heima, koma hér nokkur atriði sem vel er hægt að nýta sér til dægrastyttingar:

1) Standa á öðrum fæti og láta einhvern telja hvað maður getur staðið lengi. Varast ber að hafa þann aðila of hlutlausan, því betra er að hann telji frekar hratt.
2) Standa beinn og grípa um annan fótinn og reyna að halda jafnvægi á meðan einhver reynir að trufla einbeitinguna.
3) Búa til virki. Helst í stofunni, því ... jahh það er bara best.
4) Taka nesti í virkið. Ath þó að súrar appelsínur eru ekki vel til virkisins fallnar.
5) Taka til... og byggja turna í leiðinni og syngja svolítið með
6) Svo getur maður velt því fyrir sér hvort komi á undan öskudagur, afmælið manns, páskarnir eða jólin.

Þannig að það ætti engum að þurfa að leiðast í veikindum heima hjá sér...

Hamingjusama hóran er til

Mörgum eflaust til mikillar gleði virðist það hafa komið í ljós, að ekki nóg með að hamingjusama hóran sé til, heldur sé hún íslensk.
Sú kenning að konur sem selja líkama sinn séu einungis kynferðislega óseðjandi villidýr, sem lifi annars mjög heilbrigðu og eðlilegu lífi, fær byr undir báða vængi við lestur viðtals við eina slíka í Fréttablaðinu í dag.

Hún er kennari á daginn og vændiskona á kvöldin. Hún reyndar viðurkennir að það sem hafi rakið hana út í vændi hafi verið neyð. Enda er hún menntaður grunnskólakennari. Hins vegar segist hún að sögn vera "kynlífsfíkill af verstu sort og hafa verið óþekk í mörg ár ... Ég virka saklaus og jafnvel tepruleg. Margir halda eflaust að ég sé enn hrein mey".

Hún er hin fullkomna blanda af hinni heilögu konu og þeirri léttlyndu. Þó hún sé óseðjandi í rúminu, þá er hún svo hjartahlý að hún þorir ekki að koma sér upp föstum viðskiptavinahópi, af ótta við að bindast þeim of sterkum tilfinningaböndum.
Hún er fagmanneskja fram í fingurgóma því hún kyssir mennina og sýnir þeim blíðuhót. Og segir "ef ég sleppti innileikanum gæti ég allt eins verið á klukkunni, en ég legg áherslu á að bæði ég og kúnninn gleymum því á hvaða forsendum við erum saman í kynmökum."

Og svo er hún líka tiltölulega ódýr, sem hlýtur að teljast kostur fyrir gifta menn sem þurfa að fela þennan kostnaðarlið heimilsrekstursins fyrir eiginkonunni.

Allir sáttir og kátir og ekki síst hamingjusama hóran sem nær að halda sér á floti í verkfallinu og vel það...

Hinn fullkomni samkeppnisheimur

Ég var að tala við mann í dag. Hann var að koma úr ferðalagi frá útlöndum. Landið sem hann fór til er land sem einu sinni tilheyrði Sovétríkjunum.
Í þessu landi er fullt af verksmiðjum og vinnuaflið ódýrt. Það er því vinsællt fyrir fyrirtæki sem þurfa að greiða fólki í heimalandi sínu himinhá laun, að vera með rekstur þarna.
Maðurinn sem ég talaði við fór í heimsókn í svona verksmiðju, þar sem íslenskt fyrirtæki er með rekstur.
- Þar er verið að vinna með gerfiefni sem eru ekki góð fyrir lungunn
- Í verksmiðjunni er engin loftræsting.
- Á sumrin er 50 gráðu heitt þarna inni.
- Það er beinlínis eitrað andrúmsloft þarna inni.
- Einn af Íslendingunum sem var þarna í heimsókn, gafst upp og hljóp út.
- Fólkið er með 30 þúsund á mánuði.

Aðspurður sagði sá sem stýrir þessari verksmiðju að því miður væru engar vinnureglur eða lög sem þeir þyrftu að fara eftir, en það kæmi að því. Þangað til virðast þeir gera það sem hentar þeim best, því (að hans sögn) ef þeir væru með reksturinn engöngu í heimalandinu, þá myndu þeir tapa fullt af pengingum og enda með því að fara á hausinn.

Í dag

Í dag er skemmtilegur dagur. Dagur sem kemur bara einu sinni á ári, nefninlega 21. október. Á svo merkilegum degi, getur allt gerst. Um að gera að njóta þess að takast á við hann.

Álfastrákur í fjallinu

Ég gekk til fjalla í dag. Mér þótti undarlegt í rokinu og snjókomunni að hitta þar álfastrák. Hann var í fallegum jakka, sem glitraði á. Hann sagði að hann hefði gengið mann fram af manni í fjölskyldu hans.
Ég spurði hann hvort honum væri ekki kalt svona í rokinu og snjókomunni?
Hann sagði svo ekki vera, hann væri nefninlega með bita af svo heitu hjarta í maganum, að það dugaði til að ylja honum og öllu sem á vegi hans yrði.
Ég fann að það var satt.

Ég hef heyrt margt um álfastráka, þeir dansa og syngja og slá upp veislum. En ég hef aldrei heyrt um að þeir séu með heita hjartabita í maganum sínum. Hvernig stóð á því?

“Jú” sagði hann “sjáðu til. Einu sinni átti ég heima í sjónum og kunni því mjög vel. Svo var ég dreginn á land. Það var undurfríð álfastelpa sem veiddi mig í háfinn sinn. Hún sagði mér að við værum vinir og við myndum leika okkur saman”.

Mér fannst ótrúlegt að vinátta gæti fengið álfastráka til að vera með heita hjartabita í maganum.

“Jú” sagði hann “sjáðu til. Við elskuðum að vera saman, gera hluti saman, gera hluti ekki saman. Bara saman. Hún var svo ljúf og svo gott að vera hjá henni og einn daginn sagðist hún vilja sýna mér það dýrmætasta sem hún átti. Til þess þurfti hún hnífinn minn. Hún risti upp húðina á bringunni og opnaði sárið.

Fallegra hjarta hafði ég aldrei séð. Ég lagði kinn mína að því og naut sláttarins. Reglulegar hreyfingar þess minntu á göngulag hennar eftir ströndinni. Ég naut að finna fyrir mýkt þess með tungubroddi mínum. Ég vissi að ég væri ekki þessa hjarta verður. En lá um stund og naut nærverunnar.

Svo hugsaði ég..bara einn bita...hvað getur það skaðað? Hún á svo mikið. Með þessu hjarta getur hún elskað allt sem er. Einn biti dugar mér.
En ástarhjörtu meltast ekki í maganum. Hlutinn kallar á heildina".

Svo tók hann hnífinn sinn, risti upp á sér magann og rétti mér heitan hjartabita og sagði: “Ég tók þetta í leyfisleysi. Það sem ekki er gefið af frjálsum vilja leitar heim. Ég á ekki þetta hjartabrot, viltu taka það og geyma þangað til eigandi þess innir eftir því?”

Þegar hann gekk í burtu sá ég að ísnálar höfðu læst sig í hjarta hans og sálin hans var kalin. Rauð tár runnu úr hjartabitanum í lófa mínum.

Hvað verður um álfastráka sem ekki þora að elska álfastelpur?

Sokkalausa álfastelpan

Ég lék mér í fjörunni í dag. Þar sá ég litla áflastelpu. Hún gekk um í fallegum kjól og var berfætt. Ég hugsaði með mér að henni væri líklegast kalt, svona berfættri, og rétti til hennar sokka. Hún sagði að sér gæti ekki orðið kalt. Það logaði eldur þar sem hjartað hennar hafði eitt sinn verið. Eldur sem væri nógu heitur til að ylja öllum sem á vegi hennar yrðu.
Ég fann að hún sagði satt.
Ég hef heyrt margt um álfa, en ekki að þeir geti verið með eld í hjarta stað. Hvað olli þessum eldi?

“Jú” sagði hún. “sjáðu til. Ég brenn af ást. Brenn af ást til alls sem er. Einu sinni gat ég ekki elskað. Lék mér bara í fjörunni og hugsaði um fátt annað en hvaða skemmtun væri undir næsta steini og hvað ég myndi borða í næstu máltíð. Ég gætti mín ekki og var bitin”.

Mér fannst ótrúlegt að eitt bit gæti fengið álfastelpur til að elska og það svona mikið.

“Jú” sagði hún. “sjáðu til. Ég var bitin í hjartað. Fyrst var bara nartað lauslega, þannig að ég hélt að það væri verið að kítla mig. Svo sá ég blóðið."
Ég spurði hana hver gæti eiginlega bitið svona álfastelpu og hún sagði mér að það hefði verið álfastrákur sem hefði búið lengi í sjónum. Einn daginn hefði honum skolað á land og þau hefðu fundið hvort annað - þarna í fjörunni.

Þau elskuðu að vera saman. Leika sér saman - leika sér ekki saman. Bara saman.

"Mér fannst" hélt hún áfram, "eins og það væri verið að gæla við hjartað mitt. Þó ég væri hrædd, kunni ég því ekki illa. Ég leyfði honum að koma við það, hann lofaði ekkert að fara varlega ég bara vonaði að hann myndi gera það. En einn daginn var hann ekki í fjörunni. Ég hljóp fram og til baka, kallaði nafn hans þangað til að það komu eldtungur af vörum mínum og ég kastaði lífinu mínu upp"

Við sátum saman um stund og horfðum út á hafið.

Áður en hún fór, seildist hún í litla skjóðu sem hún bar um hálsinn. Tók hjarta upp úr henni og rétti mér. "Þetta er þung byrði að bera og ónauðsynleg. Ég á ekki þetta hjarta lengur, viltu taka það og geyma þangað til að eigandi þess innir eftir því?"

Þegar hún gekk í burtu frá mér sá ég sárin undir fótum hennar og brunabletti á sálinni. Ég leit á hjartað sem ég hélt á og sá að það vantaði bita í það.

Hvað verður um álfastráka sem borða álfastelpuhjörtu?

Vinátta

veist þú að ég veit að þú veist?

Leiðirnar okkar

Turn a different corner and we never would have met.
Af hverju veljum við leiðirnar sem við veljum? Er það af því að við erum að fylgja einhverri fyrirfram ákveðinni slóð sem heitir líf okkar? Eða er þetta hrein tilviljun?

Ég leik mér stundum við að rekja lífsleiðina mína og kemst yfirleitt að því að árið mitt í Reykjaskóla sé örlaga ár fyrir mig (14 ára). Ég sæti líklegast ekki hér ef ég hefði ekki farið þangað. Örugglega ekki farið í MH, ekki kynnst barnsföður mínum, ætti ekki þetta yndislega barn, hefði ekki farið til Frakklands, hefði ekki..hefði ekki...hefði ekki.

Þegar ég er komin á flug með "hefði ekki" setningar, stoppa ég mig af og hugsa "eða hvað?"
Hefði ég kannski samt? Maktub - er það skrifað? Hefðu örlögin ekki bara tekið málin í sínar hendur og fundið leið til að koma syni mínum í heiminn? Hefði ég ekki kynnst fólkinu sem skiptir mig svo miklu máli hvort eð er? Ég veit það ekki, en ég held það.

Í dag stend ég í dyragætt. Ég veit ekki hvort ég á að ganga út úr þessu herbergi sem ég er í, loka hurðinni og opna aðra, eða halda áfram að vera á sama stað. Veit ekki hvað gerist ef ég geng í burtu. Kannski í versta falli breytist eitthvað í lífinu mínu. Ný vídd... Ný viðmið...
Í gær fetaði ég nefninlega leið sem ég veit ekki hvort er holl, góð eða rétt. En ég veit ekki hvort val á leið kemur til með að breyta einhverju með útkomuna. Hvort lífið verði öðruvísi á einn eða annan hátt, ef ég fer aðra leið?

Getur maður litið svo mikið hjá "réttu" leiðunum að þær lokist fyrir rest? Maður vinnur ekki í lottó ef maður spilar ekki með. Maður kynnist ekki undraheimi bókanna með því að skoða kápurnar. Maður þroskast ekki nema maður taki áhættu.

Áhætta
það er málið. Að þora að taka áhættu með sig og tilfinningar sínar, vonir og væntingar. Ef áhættan er ekki tekin, er hætta á að maður festist í sama herbergi til eilífðarnóns. Það getur ekki verið gott.
Líklegast er svarið komið: Ganga út, loka dyrunum og opna aðrar - nýjar. Það sem á að fylgja mér úr öðrum vistarverum, gerir það. Það sem á að koma til mín, gerir það líka, sama hvaða herbergi geymir mig.

Saga úr fortíðinni

Sonur minn á það til að segja brandara alveg ómeðvitað. Einn góður kom frá honum fyrir nokkrum árum (fólk er nú vant að lifa lengi á fornri frægð). Margir hafa heyrt þessa sögu, en verða eiginlega bara að láta sig hafa það að heyra hana einu sinni enn..fyrir hina sem þekkja hana ekki:

Við erum í útskriftarveislu hjá Magnúsi bróður mínum og er margt um manninn þar. Sverrir er víst eitthvað skyldur móður sinni og á þ.a.l. ekki erfitt með að kynnast fólki og er eitthvað að spjalla við veislugesti. Hann stendur í hópi fólks, þar sem m.a. er gömul kona. Hann lítur til hennar og segir:

- Veistu að í gamla dag voru til risaeðlur!
- Já, það er rétt hjá þér (segir sú gamla)

Svo þegir Sverri í örlitla stund á meðan hann horfir íbygginn á konuna..

- Varstu ekki hrædd við þær?

Aldur er afstæður og það er tíminn líka
Njótið helgarinnar fallega

Litla og stóra frænka

Ég hitti frænku mína í skólanum í dag. Við vorum búnar að standa lengi og spjalla um lífið og tilveruna, þegar hún allt í einu hættir að horfa á mig (hvernig sem hún nú fór að því) og lítur fram fyrir sig og segir: " ég er búin að sjá svo undarlega hluti hérna í skólanum undanfarið".

Ég lít í sömu átt og frænka mín og sé eitthvað undarlegt járn/plast dót á gólfinu og upp úr því standa fjórir járngaurar.
"Hvað er þetta eiginlega?" æpir litla frænka mín
Þar sem ég er nú stóra frænkan, hvíldi mikil ábyrgð á mér að vita hvað þetta fyrirbæri eiginlega væri og var ég ekki í nokkrum vandræðum með að finna það út:
"Þetta er svona nýsköpunardót. það er nýbúin að vera svona keppni og þetta hefur örugglega unnið til verðlauna"

Við göngum að græjunni og skoðum hana nánar. Og stóra alvitra frænkan heldur áfram:
"Jú sjáðu hér, þetta er svona flokkunarvél. Flokkar niður í þessi hólf hérna..."

Ég sá ekki betur en að frænka mín keypti alveg þessa skýringu hjá mér og þætti hún nokkuð skynsamleg. Enda var hún það - skynsamleg.

Svo kemur maður með möppu og gleraugu

Maðurinn gengur að flokkunarvélinni og fer eitthvað að merkja í möppuna sína.
Eitthvað viðist frænka mín hafa fengið bakþanka með nýsköpunarsjóðsflokkunarvélina mína því hún gengur til hans og spyr:
- Átt þú þessa vél?
-Já
- Hvað er þetta?
- Þetta er heilsusælgætis sjálfsali...

(Fljót að hugsa, fljót að hugsa, fljót að hugsa)

"Heh heh trúðir þú mér?...
...flokkunarvél plokkunarvél, auðvitað er þetta sjálfsali, það segir sig nú sjálft"

Tapað - fundið

Menn fara iðulega til fjarlægra landa í þeim tilgangi að finna sig.
Oftar en ekki verður Indland, eða einhver álíka framandi staður fyrir valinu.
Misjöfnum sögum fer reyndar af árangri þessháttar leitar, en þó eru alltaf nokkrir sem telja hana bera árangur.

Ef maður týnir sjálfri sér...

...ætli sé þá best að fara til Indlands til að finna sig aftur?

sýn

ég sá þig í nótt. veit ekki hvort þú sást mig, en þú fannst fyrir mér. ég horfði á þig úr fjarska og hugsaði "svona fallegur er hann". ég viktaði afkvæmi spendýranna og lyfti stúlkubarninu upp, til þú gætir séð mig halda á því. þú lyftir strák, sem systir þín á. svo blíður og góður. svo skítugur, því við höfðum verið í sveitinni.

ég var feimin í allan dag. ætli þú þekkir mig þegar við hittumst aftur? ætli þú munir eftir litla barninu og litla birninum sem var hreinsaður að innan? má ég heilsa þér og kynna mig?

Strákar 2

Ég heyrði einu sinni af manni sem var svo kátur yfir því að konan hans fór í einhverja helgarferð.
Hann hafði fjarstýringuna einn, alla helgina. Það var enginn að skipta sér af stöðvaflakki hans.

Það er töluverð valdabaráttá á mínu heimili. Baráttan snýst um hver stýrir háttatímum. Hver ræður hvað er í matinn. Hver á að taka til. Hver ræður því hvort maður sé í náttfötunum allan daginn og hver ræður yfir fjarstýringunni.

Það var nú bara fyrir rúmu ári sem ég fékk sjónvarp með fjarstýringu. Fram að því hafði ég notast við gæðatæki sem voru framleidd fyrir stríð. Mér sýnist að sambýlismaður minn hafi verið smá stund að átta sig notagildi þessa litla fylgihluts en er búinn að því núna og er óspart að reyna að bæta sér upp þann tíma sem í vaskinn fór.

Þegar hann horfir á sjónvarpið situr hann iðulega með fjarstýringuna í fanginu og skiptir reglulega um stöð. Ef ég er að horfa á sjónvarpið með honum og hef hug á að skipta um stöð, teygir hann "fjarstýringarhendina" eins langt í burtu frá mér og hann getur og segir "á hvaða stöð viltu horfa? Ég skal skipta!"

Nú er svo komið að þegar hann er upptekinn í við að byggja skýjaborgir úr legókubbum eða að drepa ófreskjur, þá stekk ég til og kveiki á sjónvarpinu - í þeirri von um að fá minn eiginn, einka gæðatíma með þarfasta þjóni heimilisins. En viti menn. Það er eins og hann renni á lyktina, því nokkrum mínútum síðar er hann kominn, sestur við hliðina á mér og teygir sig í fjarstýringuna og segir: "má ég sjá hvað er á hinni stöðinni??!!!"

Afgangs

Þær kökur sem búálfurinn borðar ekki í nótt, fara beint í ruslið í fyrramálið.
Maginn minn getur ekki meira.

The morning after

Í gær var yndislegur dagur. Fullt af fólki, fullt af kruðeríi, fullt af börnum og fullt af ást og hamingju.
Ég fékk afmælissönginn (eða ég neyddi gesti mína til að syngja). Það voru afmæliskerti á afmæliskökunni (rosa flott gítarkaka) og ég óskaði mér og allt.
Fullt af frábærum gjöfum.
Ég fékk reyndar bara einu sinni að fara til dyra, og það var bara vegna þess að í það skiptið hafði ég forskot á Sverri Pál. Hann var ekki ánægður með þessa framhleypni mína, en lét sig hafa það þegar ég krosslagði hendur og sagði hátt og snjallt: "á ég afmæli eða þú!!!"

Hann var heldur ekkert sérlega ánægður með mig, þegar afmælið var búið og ég sagði honum að fara inn í herbergi til sín og taka til. Honum fannst draslið óyfirstíganlega mikið og að ég (þar sem þetta væri nú mín afmælisveisla) ætti að hjálpa honum.
Eftir töluvert tuð og puð sagði ég sagði honum að ég nenti ekki að tala við svona neikvætt fólk en hann sagðist sko ekkert vera neikvæður. Ég kláraði að vaska upp og hann tók ekki til.

Við náðum þó að sættast áður en hann fór að sofa, borðuðum saman ostaköku með sódavatni og rauðvíni og horfðum á Spaugstofuna. Hvorugt okkar skildi hvað það var í þeim þætti sem átti að vera fyndið. Nú hlýtur að vera kominn tími á þessa gaura!!

Núna þarf ég að fara að undirbúa afmælisveislu númer tvö. Sverrir er nefninlega búin að bjóða vinum sínum í hverfinu í afmæli til mömmu sinnar. Það var reyndar gert með mínu samþykki, en það samþykki var einungis gefið svo þeir færu úr eldhúsglugganum mínum í gær og hættu að slefa í gluggakistuna...

Það er ekki víst að litlu skinnin geri sér grein fyrir því að þeir þurfa að syngja fyrir mig og gefa mér afmælispakka...

9. október

Hún á afmæli í dag
Hún á afmæli í dag
Hún á afmæli hún Jóda
Hún á afmæli í dag

Dagamunur

Sykur, rjómi, smjör, vanillusykur, hveiti, súkkulaði og síróp
dúkur, afmæliskerti og gulldiskar
fylltur lakkrís, silfurkúlur, kakó og kökuskraut
ribenasaft og kaffi
vínber, ostar, kex og brauð, salat og hummus
og auðvitað sulta...

strákar 1

Því hefur verið haldið fram að strákar verði mun veikari en stelpur, þegar þeir verða veikir.
Ég get auðvitað ekki fullyrt um alla stráka út frá mínum en..

...sonur minn er veikur. Hann var svo veikur í gær að mér stóð ekki á sama. Fór með hann til læknis og á meðan við biðum eftir lækninum, hjúfraði hann sig upp að mér, í úlpu og með húfu og stundi í öðrum hvorum andadrætti - skít kalt. Honum fannst erfitt að tala og var aldrei þessu vant frekar hljóður. Svo segir hann: "ég er nú venjulega frekar stuðugur" "Já" segi ég, "en núna?" "Nei, ekkert sérlega".

Nei, hann var sko ekkert sérlega stuðugur í gær.

En hann er búinn að jafna sig í dag. Er hin hressasti og borðar eins og hestur og talar eins og saumaklúbbakelling. Nei, eins og saumaklubbakellingar. Og segir að sér finnist leiðinlegt að vera veikur og skilji ekkert í því af hverju hann hafi þurft að verða veikur akkúrat núna!

Fallegt í bjartadal..að venju!

Drullu skíta drullu fokk..
Helvítis andskotans dauði og djöfull..

Skrýtið fólk

Ég var í sundi um daginn. Nei, ég var í pottinum um daginn. Potturinn var fullur af áhugaverðu fólki. Ég veit ekki hvort þetta er bara ég, en mér finnst heiti potturinn í Vesturbæjarlauginni stundum vera samkomustaður skrýtna fólksins í Reykjavík.
Í pottinum var Jón hlaupari, Bjarni á bókasafninu (mig minnir að hann heiti Bjarni, getur þó vel verið að hann heiti eitthvað annað), einhver læknir, pabbi, börn til uppfyllingar og ég.
Lækninum fannst hann ekki vera skrýtinn. Mér fannst reyndar á honum að honum finndist hann vera mjög eðlilegur, og þar með yfir okkur hin hafinn. Hann var eitthvað að spjalla við Jón, eða spyrja hann spurninga og hló svo ofan í bringuna á sér.

Hugsaði með mér að hann hefði sjálfsagt verið þessi hressa týpa í skóla, sem átti það til að gera grín af þeim sem minna máttu sín. Verið alveg rosalega fyndinn á kostnað annara. Svaka fyndið!

Jón hlaupari segir að líffærinn hans séu orðin svo góð af öllum þessum hlaupum að hann verði 150 ára. Læknirinn greinilega þekkti eitthvað til hans, því hann spurði hann hvort hann ætti ekki ennþá bílinn. Jú, jú, hann átti enn bílinn. VOLVO.
En notar hann ekki mikið. Hleypur þangað sem hann getur og tekur svo strætó í hitt.

Þegar læknirinn spurði hann af hverju hann væri að eiga þennan bíl, úr því að hann hreyfði hann ekkert, var Jón ekki sammála því að hann hreyfði hann ekkert, hann færi nú með hann í skoðun á hverju ári. Keyrði hann famm og til baka.

Honum finnst líka gott að taka strætó, ef maður á rauða kortið kostar ferðin 80 krónur. Svo er það miklu öruggara heldur en að keyra í sjálfur. Hann lenti reyndar í árekstri í strætó um daginn. Hann tognaði eitthvað í hálsinum og er hjá sjúkraþjálfara. Verður orðinn fínn eftir 3 vikur.

Bjarni á bókasafninu segir að það sé bara skrýtið fólk sem taki strætó. Skrýtið fólk, börn, ellilífeyrisþegar og nýbúar. Þá byrjar pabbinn í pottinum að tala. Segir að hann hljóti þá að vera skrýtinn, þar sem hann taki alltaf strætó. Segir þetta vera svo þæginlegt fyrirkomulag, les fyrri helminginn af Fréttablaðinu á leiðina í vinnuna og seinni helminginn á leiðinni heim. Tekur hann 20 mínútur að komast úr Grafarvoginum í miðbæinn.
Grafarvoginum!
Hvað var maðurinn að gera í Vesturbæjarlauginni? Er ekki svo voðalega fín laug þarna uppfrá? Hann hefur örugglega komið með strætó alla leiðina hingað..já Bjarni hafði greinilega rétt fyrir sér. Skrýtið fólk sem tekur strætó..svo get ég svarið fyrir það að mér heyrðist ég greina einhvern erlendan hreim í orðræðu hans...

Lýtalækningar

Hef svolítið verið að velta lýtalækningum og réttmæti þeirra, fyrir mér undanfarið. Þá er ég að sjálfsögðu ekki að tala um hvort réttlætanlegt er að fólk fari í lýtaaðgerð eftir að hafa lent í slysi eða neitt í þá áttina.
Ég er að auðvitað að velta fyrir mér lýtaaðgerðum sem eru framkvæmdar í þeim tilgangi að lækna lýti eins og hrukkur, slöpp eða lítil brjóst, litlar varir, ókúlulaga rassa og svo mætti (því miður) lengi telja.
Maður heyrir alltaf annað slagið um svo ungar stelpur að þær þurfa skriflegt leyfi foreldra, láti fylla í óþroskuð brjóst sín. Ég hef líka heyrt sögur af læknum sem hvetja stelpur til að fá sér stærri silikonpoka en þær ætluðu sér í upphafi, svona úr því að þær væru á annað borð að gera þetta.
Ég hef reynt að passa mig á að dæma ekki konur (þekki enga stráka sem hafa farið í lýtaaðgerð) sem láta flikka upp á sig. Það er ekki mitt að dæma þær, enda hef ég ekki þurft að burðast með hrukkurnar þeirra eða þvottapokabrjóst.

En núna er ég að verða 32 ára

Ég er víst ekkert lambakjöt lengur. Sé það þegar ég lít í spegil. Þar sé ég andlit konu, ekki stelpu. Þessi kona er ekki með hrukkulaust ungbarna andlit, heldur má þar greina vegsummerki ellikellingar.

Ég var að ræða lýtaaðgerðir við vinkonur mínar um daginn
Og ég segi við þær að ég geti hreinlega ekki svarið fyrir það að ég komi aldrei til með að fara í lýtaaðgerð í framtíðinni. Mér finnist það alls ekki eins fjarlægt mér nú og fyrir einhverjum árum síðan. Þeim fannst ekkert athugavert við þessa yfirlýsingu mína, skildu hana reyndar bara mjög vel. Afhverju ekki? Ég meina maður ræður nú sjálfur yfir sér og sínum líkama..HA!!

Í kjölfarið spunnust miklar umræður um lýtaaðgerðir og það fólk sem fer í þær. Hvað Rut liti nú vel út núna, en henni hefði samt ekki tekist að hætta að reykja. Og að þessi og hin hafi látið gera svona og hinseginn. Extreme makeover. O.s.frv. Hvað þetta kosti og hvort það sé þess virði að leggja í kostnaðinn? Við ræddum þetta fram og til baka. Vógum og mátum kosti þess og galla að reyna að líta út eins og 18 ára stelpuskjáta.

Þegar ég hugsa til baka finnst mér ekki verst að hafa rætt þetta við vinkonur mínar. Mér finnst ekkert slæmt að ná að opna mig svona með þetta vandamál mitt. Mér finnst ekkert slæmt að þær skilji að ég gæti kannski mögulega einhverntímann viljað fara í svona aðgerð.

Það sem mér finnst hins vegar sláandi, er að við skulum yfir höfuð vera að velta þessu fyrir okkur. Að við skulum eiga möguleika á að láta strekkja á andlitinu, fylla upp í brjóst og rass, sjúga úr maga og lærum. Mér finnst erfitt að viðurkenna að í heiminum sem ég bý í teljist jafn eðlilegt að fara í fitusog og brjóstastækkanir og að fara til tannlæknis.

óskir

"mamma, ef ég verð einhverntímann fatlaður, þá langar mig í rafmagnsstól"

mamma mín

Mamma mín er yndisleg kona. Hún er skemmtileg og klár og dugleg og góð og ég veit ekki hvað og hvað. Hún lifir góðu lífi fyrir norðan og vill ekkert flytja suður.

En eins og allir vita, þá fylgir skuggi sólinni.

Mamma mín á dóttur, sem er alveg að verða 32 ára og er ekki gengin út. Það er ekkert auðvelt að vera móðir svona einstaklings. Eins og leikarinn sem leikur Chandler (33) í friends sagði, þá er fátt aumkunarverðara en að vera á lausu á þessum aldri.
Reynið þá að ímynda ykkur hvernig það er fyrir manneskju sem lifir góðu lífi, á mann, börn, stjúpbörn og barnabörn að tengjast svona einstaklingi!

Eðlilega reynir hún að bjarga heiðri fjölskyldunnar og koma dótturinni út. Hún á erfiðara með að sleppa takinu á tímabundnu kærustunum, en dóttirin sjálf. Á milli þess sem hún leitar að "vörpulegum piltum" fyrir dóttur sína, þá segir hún: "þú átt aldrei eftir að ganga út, þú ert svo pikkí" Þetta segir hún að sjálfsögðu í gríni, en djúpt undirniðri má greina ótta sem stigmagnast með hverju árinu sem líður.

Fyrir nokkru síðan bað dóttirin móður sína að hætta að velta sér upp úr þessu og einbeita sér frekar að einhverju öðru - eins og kannski yngri dóttur sinni (hehe) Hefur hún alveg tekið tillit til þessarar óskar, fyrir utan glampan sem kemur í augu hennar þegar barnið missir út úr sér karlmannsnafn - algjörlega án tillits til samhengis.
Voru þær að spjalla saman í dag og barst talið að hagfræðikennaranum ógurlega og segir hún:

mamman: Var það nokkuð kennarinn þinn æi hagfræði sem var i sjónvarpinu í gær, að mig minnir í kastljósi að tala um vexti og hækkun íbúðarverðs í miðbæ Reykjavikur?
dóttirin: nei, hann er skemmtilegur...ég hef setið námskeið hjá honum. Sveitamaður (úr skagafirði) sem búið er að dubba upp í jakkaföt.
mamman: Flottir skagfirðingar í jakkafötum.

svo kemur hér inn samtal sem ekkert er þessu tengt..og spannar nokkrar mínútur.

og svo...

mamman: Er þessi piltur á lausu. Ég bara svona spyr. Þó ég viti að það má alls ekki. Það getur verið svo gaman að gera það sem ekki má. Samanber að nota skrúfjárn fyrir sleikjó og pissa bak við hurð.
dóttirin: hvaða piltur?
mamman: Pilturinn með hagfræðiþekkinguna í jakkafötum úr kaupfélaginu í haganesvík...

Já, eins og ég segi þá er mamma mín yndisleg kona...