að vera með athyglina á ástinni

Sverrir var orðinn ósköp þreyttur og gafst upp í miðju Idoli. Lá á miðju stofugólfi í partýinu og bað um að fá að komast heim. Við húkkuðum okkur far og redduðum okkur meiri veisluhöldum á leiðinni heim (fyrir morgundaginn sko)
Ég bar hann í rúmið og hann segist þreytulega elska mig og ég byrja eitthvað að tjá honum ást mína...

Ég: það er margt sem gerir mig hamingju sama. Ég er ánægð með fóllkið sem ég þekki, vini mína og fjölskyldu. Það sem ég er að gera og allt það (ég lít á hann og sé votta fyrir brosi, svona rétt eins og hann viti hvað sé í vændum) ... en það er ekkert sem gerir mig eins hamingjusama og að hafa eignast þig. Ég elska þig svo mikið.

Hann: sömuleiðis mamma....

( þögn...svona ástríðuþrungin þögn...)

Hann: mamma... veistu hvernig svarthöfði andar?